“Mijn dochter, mijn zoon,
dit zijn goddelijke wegen – om voortdurend te sterven en opnieuw te herrijzen.
Zie, de natuur zelf is onderhevig aan deze dood en verrijzenissen:
– de bloem wordt geboren en sterft – maar om opnieuw mooier te verrijzen.
Als zij nooit zou sterven, zou ze oud worden, zou zij de levendigheid verliezen, de geur van haar geur…
Dit lijkt ook op mijn eigen Wezen, dat altijd oud en altijd nieuw is.
Terwijl het lijkt dat zij over alles getriomfeerd heeft en vervuld is
– van vurigheid, genaden, vereniging met Mij, deugden,
en dat zij in alles vele nieuwe levens heeft verworven,
verberg Ik Mij en het lijkt of alles om haar heen sterft.
Ik geef de slagen van een ware meester, die helpen
– om alles voor haar te laten sterven. (…)
“Met Mij herrijst alles mooier, krachtiger, trouwer, dankbaarder, nederiger” – BvdH 9 – 19