Mijn dochter, mijn zoon,
Ik ben de God die geïsoleerd is door de mensen.
Ik leef in hun midden, Ik ben het Leven van elk van hun daden.
Zij behandelen Mij alsof Ik niet bij hen ben.
O, hoe ween Ik omwille van mijn eenzaamheid!
Ik – alleen! altijd alleen… terwijl Ik in hun midden ben,
– het licht van elke gedachte,
– het geluid van elk woord,
– de beweging van elk werk,
– de stap van elke voet,
– de hartslag van elk hart.
En toch laat de mens, ondankbaar, Mij alleen.
En hij zegt geen ‘Dank U‘ tegen Mij, geen ‘Ik bemin U’.
Hoe weegt deze eenzaamheid op Mij! (…)